Rocznicowo....

Ja, trąba jedna, przegapiłam rocznicę związku, dziewiątą- dziękuję, dziękuję! Za to otrzymałam dziewięć pięknych, czerwonych róż. Znaczy kocha, nieprawdaż? Mało tego! Tego samego dnia, przegapiłam rocznicę mojego bloga- Sto Lat Blogusiu :)!!!
Dlatego przyznaję, pod pewnymi względami przypominam faceta, ale nie swojego, kochanego (choć potrafi wkurzyć, potrafi :)) ), tylko tych wszystkich na których narzekacie na forach kobiety!
Czy jest na sali lekarz? Może ja potrzebuję jakiegoś szkolenia, z tych wszystkich babskich niezbędników? Nie, no nie myślcie sobie, uwielbiam te kwiaty, buziaki, no przecież, że uwielbiam:), ale sama mam wyraźne luki w pamięci operacyjnej ;/ Aha, żeby nie było, tylko raz marzyłam o białej sukni i całym tym cyrku, potocznie zwanym weselem. W wieku dwóch lat, wprawiłam rodziców w konsternację, wykrzykując, że "Chcę do ślupa!". Bardzo lubię... ale być na czyimś weselu.
Ileż to nerwów, przygotowań, załatwiania. A ślub moich marzeń? O zachodzie słońca, nad brzegiem jeziora, On i ja, świadkowie dla dopełnienia formalności, ten Pan co jest władny tego ślubu udzielić oraz rodzice, ocierający łzę chusteczką. No i wiadomo, najbliżsi i wsio. WSIO! Zero cyrku, przejmowania czy koleżance cioteczki smakowało, podobało się? Wygodnie było aby? Nie za ciepło? Nie za zimno? Już kiedyś coś takiego przerobiłam i zapewniam, to nie gwarantuje, ani szczęścia, ani trwałości, ani miłości wiecznej...
I wyobrażacie sobie,że od wielu lat, to ja jestem nagabywana o sformalizowanie związku? Kochany poszukajmy jakiegoś ładnego brzegu....:)