Trochę o ciemnych stronach sławy.....bynajmniej nie z własnego doświadczenia :)))

Cóż na wakacjach może zachcieć się domowej pizzy. My też wpadliśmy na taki pomysł. Wybraliśmy się więc do Auchan w Piasecznie dokonać niezbędnych zakupów. Mieliśmy już prawie wszystko, kiedy na szczęście przypomnieliśmy sobie o pieczarkach. No pizza bez nich to nie pizza, nieprawdaż? Lecimy więc na owoce i warzywa, kolejny raz zresztą ;). On wybiera wiadomo co, ładuje do torby, a ja kątem oka widzę.... no właśnie patrzę z niedowierzaniem - Edytę Górniak.
Mam nadzieję, że nie teatralnym szeptem, a dyskretnie informuję o tym Jego. On odwraca się, omiata wzrokiem kobietę, której głos uwielbiam i pyta gdzie? :))) No, żesz kurde ignorant jeden! W końcu jednak niewierny Tomasz uwierzył. Edyta była z synkiem Alanem i jakimś nieznanym mi panem, nie, nie z tym z którym podobno aktualnie romansuje. I co ? Nie napiszę (o nie!), że wyglądała okropnie, chociaż wyraźnie dopiero odczepiła jakieś sztuczne kłaki,w związku z czym końcówki jej własnych wyglądały cóż na lekko przemęczone. Niemniej jednak wyglądała ładnie i na ten temat koniec. Jednak Jego słowa skłoniły mnie do refleksji o cenie sławy. Pierwsze jego pytanie brzmiało (ciągle mam nadzieję, że nie teatralnym szeptem :D )- Wzięłaś aparat?
-Aparat? Mam jej robić zdjęcie? Rzucić się na nią? Błagać o autograf?
Zobaczyłam normalnego człowieka i pomyślałam sobie, że jest mi jej szkoda. Życie pod ciągłym obstrzałem paparazzich, ludzi którzy tytułują siebie redaktorami, a są zwykłymi plotkarzami wcale nie może być miłe.
Dziewczynki zapewne pamiętają marzenia z dzieciństwa. Nie chciałyście być księżniczkami?
No ja to chciałam być jeszcze squo Winnetou :DDDD
Ale księżniczka to marzenie każdej, no prawie każdej małej dziewczynki. Z perspektywy czasu pomyślcie,naprawdę chciałybyście? Wszędzie łazić z obstawą, nie móc się zbuntować, okazać niezadowolenia ....bo protokół, bo coś tam!!! Matko Boska chroń mnie przed takim życiem!
A piękne kiecki kupię sobie sama :P